Handboek, werkboek, beleidsdocumenten, procedures, werkformulieren, registraties, veiligheidsplan, scholingsbeleid, risico inventarissen, archief: inmiddels vullen 31 mappen met 503 bestanden alle documentatie rondom de HKZ (Harmonisatie Kwaliteitsbeoordeling in de Zorgsector).
De audit is, opnieuw, goed verlopen. Aanleiding voor een persoonlijke noot en dankwoord.
Bovengenoemde getallen staan misschien wel synoniem voor de verwachtingen die ik heb van het team Unieck en de zorg die we samen verlenen. Want: zorg dragen voor uw of jouw kind, of diegene die dat zou kunnen zijn, is een enorme verantwoordelijkheid die zorgvuldig en doordacht genomen moeten worden.
Al ruim vijf jaar is het mijn sport om de audit voor de HKZ met nul non-conformiteiten door te komen. Noem het een doorgeslagen beroepsdeformatie, een hobby, een beetje trots of gekte van mijn kant. Die gekte komt niet vanuit het niets. Vandaag deel ik mijn verhaal. Ik neem jullie mee in mijn loopbaan. Die heeft me gevormd tot wie ik nu ben.
Als ventje van tien jaar oud ging ik bijna elke zaterdag mee om te klussen en te rijden op de vrachtwagen met een van mijn, achteraf gezien, belangrijkste levensmentoren. In dat eerste baantje kwam al snel een karaktereigenschap naar boven die ik eigenlijk altijd al heb gehad: ik draag graag verantwoordelijkheid voor zoveel mogelijk taken. Van nature pak ik de voortrekkersrol op en ga ik uitdagingen aan. Een interne drive die ik vaak niet uit kon - en kan - zetten. Met als gevolg dat ik in de verschillende weekend- en vakantiebaantjes soms voor uitdagingen stond die me bij de strot grepen. Voor grote klussen staan terwijl je zelf nog niet alles overziet, dat was niet altijd gemakkelijk. Zeker als jezelf oplegt dingen netjes af te maken voordat de werkdag erop zit. Ik had immers A gezegd…
Mijn ‘grote-mensen-carrière’ vulde ik als stratenmaker, grondwerker, beroepschauffeur, rijinstructeur, (assistent)timmerman. Een zoektocht die ik, achteraf gezien, nooit anders ingevuld zou willen hebben maar die toentertijd soms aanvoelde als een volledige mislukking. De ‘rit’ naar waar ik nu sta, naar waar Unieck nu staat, is nooit rimpelloos verlopen. Er waren harde lessen, en die blijven er soms zijn. Er zijn momenten dat wensen of vooroordelen van zorgvragers en de mensen om hen heen, me aanvliegen. Dat ik gek word van de (HKZ-)eisen fo alles wat aandacht van mij eist.
Dat zijn de momenten waarop het me helpt terug te kijken naar waar ik vandaan kom. Dan realiseer ik: de druk van dit moment geeft weinig tot geen reden om stress te laten overheersen. Ik weet me gelukkig met de mensen die achter me staan. Achter elke carrièremove in het verleden en op elk kruispunt nu, stonden en staan liefdevolle en stimulerende ouders, vrienden en broers die mij prikkelen en beschermen en een vrouw die mij steunt in alles (oké, bijna alles) wat ik doe. Dat zie ik niet als een toevalligheid, maar als leiding van Hem die ik zie als mijn schepper en voorbeeld.
Vandaag kijk ik naar een mooi resultaat van de HKZ audit, maar vooral naar een droom die dagelijks zichtbaar is en waar ik dagelijks aan bij mag dragen. En daarom wil ik mijn team, vrouw, ouders, broers, zussen en vrienden bedanken. Jullie maken Unieck!